Duurzaam nadenken, doordacht consumeren, smaakvol en tegelijk tijdloos inrichten: hoe combineer je dat allemaal? Wij gingen op bezoek bij meubelontwerper en binnenhuisarchitecte Axelle Vertommen, en vroegen haar hoe zij het aanpakt in haar eigen interieur.
Hoe zou je je eigen interieur omschrijven?
Ons interieur is een eclectische samenvoeging van toevalligheden, aangevuld met mijn eigen ontwerpen die iets minder toevallig zijn. Alles groeit hier heel organisch. In de living staat bijvoorbeeld een rek dat ik ontwierp voor de etalage van Lies Mertens? Het was dus eigenlijk bedoeld voor handtassen. Toen het uit de etalage werd gehaald, vond ik het zonde om het weg te gooien of ergens op te bergen. Nu staat het hier als boeken- en plantenrek.
Een mooi tweede leven! Hoe bots je doorgaans op die andere ‘toevalligheden’?
Mijn vriend is een fervente bezoeker van tweedehandssites. Het is echt zijn hobby. Ik ben daar minder obsessief mee bezig, ik probeer sowieso niet te veel te kopen. Maar soms komen we iets tegen waarvan we allebei weten: wow, dit moeten we hebben. Er komt hier dus geregeld iets nieuws binnen.
Hoe maken jullie daar dan plaats voor?
Er moet vaak geschoven worden. (lacht) Omdat we zo graag vintage kopen, staat er wel wat bij mijn ouders en schoonouders, en ook mijn eigen ontwerpen staan hier niet allemaal. Ik heb bijvoorbeeld twee jaar geleden een poef gemaakt, maar die past hier niet qua stijl en dus die staat bij een vriend.
Jij de meubelontwerpster, je vriend de tweedehandsspeurneus: komt er ooit nog iets anders bij jullie binnen dan eigen stukken en vintagevondsten?
Tuurlijk! Toen wij een boekenkast nodig hadden, zijn we gewoon naar Ikea gegaan. Dat is ook prima, daar hoef je niet lang over na te denken. Ik bewonder ook hoe zij het aanpakken. Flatpacks maken, dat is een ander denkproces en niet evident. Je kan discussiëren over de esthetische waarde van wat je tegenwoordig in Ikea vindt, maar ze hebben ook echt designklassiekers gemaakt. Daar heb ik waardering voor. In het algemeen doe ik wel altijd goede research voor ik iets koop. Eigenlijk bijna op dezelfde manier als wanneer ik iets ontwerp: ik probeer altijd iets te creëren dat een bestaansreden heeft. De markt is verzadigd, dat staat buiten kijf, er zijn genoeg producten. Ik ga daarom op zoek naar meerwaarde.
Wanneer voldoet design aan die eis? Jouw oog is immers veel meer ervaren dan dat van de gemiddelde shopper.
Ik denk dat ik heel kritisch ben, als persoon, maar zeker ook door mijn job. Ik ga niet zomaar een winkel binnenstappen en zeggen ‘oh, toffe zetel, ik pak die mee’. Ik ga eerder denken ‘oh, toffe zetel, waarom vind ik die nu zo tof?’ Het gaat mij om een band creëren met een product, en nagaan waarom je die band voelt. Enerzijds is dat omdat je iets mooi vindt, maar anderzijds moet het ook gewoon ergonomisch zijn. Zoals de zetel waar ik nu op zit: de Maralunga, een designklassieker. Die is zo mooi, maar het is ook gewoon de best zittende zetel ooit. En we hebben hem goedkoop gevonden. Als mensen dan zeggen: ‘Amai, dat zit zo goed’, dan zijn we geslaagd in onze missie.
Ten slotte: wat met meubels waar je geen plaats voor vindt of die je gewoonweg niet meer wil?
Dat heb ik zelden voor. Ik denk dat ik ze ofwel tweedehands zou verkopen, ofwel aan iemand zou geven waarvan ik weet dat die er goed voor zal zorgen. Weggooien doe ik nooit. Bovendien verhuizen we binnenkort naar een grotere woning waar sowieso meer binnen zal kunnen! (lacht)
(fotografie Alexander Popelier)