Als sociaal geëngageerde curator is Evelyn Simons niet bang om buiten de lijntjes te kleuren. Ze kijkt verder dan de publieksfavorieten en wordt aangetrokken door kunst in de publieke ruimte, midden in het echte leven. Tot afgelopen zomer stond ze garant voor de in-situ-interventies tijdens het alom gewaardeerde Horst Arts & Music Festival, vandaag baant ze zich freelance vanuit Brussel een weg in de onbegrensde kunstwereld.
© Jesse Willems
Hoe is jouw affiniteit voor kunst gegroeid?
Evelyn: “Die evolutie verliep gestaag. Mijn oog voor esthetiek was er eerst. De maatschappelijke dimensie kwam met de jaren. Tijdens mijn studie Kunstgeschiedenis opende zich, op Erasmus in Rome, een wondere wereld. Anders dan in de Gentse aula’s kregen we er les te midden van het erfgoed, in kerken en kathedralen. Na een postgraduaat Curatorial Studies ging ik op residentie in Beiroet en sindsdien lopen verwondering en verontwaardiging parallel. Daarbij voel ik me vooral aangetrokken tot kunstenaars die reflecteren over de tijd waarin we leven.”
Wanneer maakte je jouw kwantumsprong?
“Toen ik als laureate van de Curate Award met een budget van de Fondazione Prada een expo mocht opzetten. Ik koos voor de semipublieke ruimte van het district Exarcheia in Athene, de bakermat van het Griekse anarchisme. Samen met de kunstenaars creëerde ik een parcours met in-situwerken in vitrines rond het thema ‘dubbele moraal’, met name de bewegingsvrijheid die wij onszelf als westerlingen gunnen en de beperkingen die wij anderen opleggen. De locatie was symbolisch, tussen oost en west, noord en zuid enerzijds en op het kruispunt van religies anderzijds. Sindsdien heb ik een eigen kompas. Liever dan van een wit blad te beginnen, hou ik ervan om op een context te reageren.”
Wat maakt kunst in de openbare ruimte interessant?
“De brede toegankelijkheid en het diverse publiek. Ik kan kunst niet loskoppelen van de expositieruimte. De twee interageren met elkaar. Die beleving onderscheidt een white cube van de publieke ruimte. De twee kunnen echter perfect naast elkaar bestaan, want kunst kan niet zonder haar instituten en galeries. Ik bezoek ze frequent, maar werken doe ik liever transdisciplinair. Een grote koper ben ik ook al niet. Alle objecten in mijn appartement hebben een familiaal verhaal of zijn geschenken van bevriende kunstenaars.”
Wat raakt jou in de kunstenaars die je cureert?
“Werk dat zich niet in één keer ontvouwt, maar zich langzaam openbaart en zo weet te verleiden. Ik merk wel dat ik veel doorprik en vooral écht verrast wil worden. Ik word vooral geraakt door een uniek vocabulaire en een toegankelijke beeldtaal, waarbij doorheen een oeuvre een persoonlijk universum wordt blootgelegd. “
Welke publieke ruimte spreekt jou bijzonder aan?
“Ik hou erg van de programmatie van het High Line Park in New York, met kunstenaars als Meriem Bennani of Yu Ji die onze tijdsgeest beheersen en daarmee experimenteren. Ook Rashid Johnson doet het erg goed in de openbare ruimte. En ten slotte ook Nina Beier. Scherp in haar dada-achtige werkwijze, weet ze op haast anachronistische wijze beelden samen te brengen en contrasten te vinden. Allemaal kunstenaars die ergens voor staan en uniek zijn in hun werk. “
Hoe werkt het vandaag om als freelancer van kunst te leven?
“Ik ervaar vooral vrijheid om met een zo breed mogelijke filter naar de kunstwereld te kijken. En intussen werk ik in stilte aan projecten in binnen- en buitenland. Meerdere plannen zitten in de pijplijn, van een filmproductie in het buitenland tot een tentoonstelling in New York. Ik blijf zoeken naar samenwerkingen op plekken die een geschiedenis, gelaagdheid of geladenheid hebben.”
