Capsulehotels zijn in de jaren zeventig in Japan ontstaan als antwoord op het nijpende plaatstekort. Ze vielen in de loop der jaren uit de gratie door hun smoezelige imago, maar langzaam aan kunnen ze weer op bijval rekenen, vooral bij de digital nomads. Dankzij creatieve concepten die budgetvriendelijke designpods aanbieden, rijzen de capsulehotels vandaag niet alleen in Japan, maar overal ter wereld uit de grond. Wij trokken naar het land van oorsprong en pikten er de bucketlistadresjes uit.
Nine hours
Douchen, slapen en weer weg
Het eerste capsulehotel van de keten Nine hours opende in 2009 in Kyoto, de culturele hoofdstad van Japan. Net zoals veel andere capsulehotels ligt Nine hours vlak bij het openbaar vervoer (treinstation of luchthaven), beschikt het over aparte slaapverdiepingen voor mannen en vrouwen en geeft het aan zakenlui of reizigers een plekje om 1/ te slapen, 2/ zich aan te kleden en 3/ een douche te nemen. Nice touch though: je krijgt een yukata, een soort pyjama of badjas, en slippers om het ultracleane zwart-witinterieur te verkennen. Doe dat wel snel, want hier moet je binnen en buiten in negen uur.
℃ [do-c]
Japans slapen, Fins relaxen
Wil je kort powernappen of languit overnachten? Wat je ook kiest, bij ℃ [do-c]koppel je capsulerust sowieso aan een relaxerende saunabeurt. De aanwezigheid van een publieke badruimte of Sento is een traditie sinds het ontstaan van de capsulehotels, en die zit in de filialen van dit hedendaagse concept in Ebisu en Gotanda in een Scandinavisch jasje. Luxe betekent hier niet het hebben van ruimte, maar wel het streven naar een ultieme zenstatus.
The Millennials
Digitaal werken en slapen
Welkom Generatie Y in het recente, luxueuze capsulehotel The Millennials in Kyoto, waar de slaappods beschikken over wifi en een projectiescherm, het interieur Instagramworthy is en samen slapen gekoppeld wordt aan samen werken ofte coworking. Hier verblijven is veel meer dan overnachten alleen, het is een levensstijl. En dat voor een luttele 30 euro per nacht.
Bunka Hostel
Hippe essentie van het capsuleconcept
Bunka Hostel in Tokyo vertaalt de onzichtbare Japanse code van eenvoud en gezelligheid in een hedendaags, hip capsuleconcept. Je slaapt er in bunkbedden – kleine, attente houten stapelbedden – in slaapzalen of familie- en groepskamers. Met een hongertje kan je terecht in Izakaya Bunka, de open ruimte van het hotel waar je makkelijk binnen en buiten loopt voor een babbel en toegankelijke Japanse gerechtjes en sake.
Nakagin Capsule Tower, Tokyo
’s Werelds allereerste voorbeeld van capsulearchitectuur vind je in Tokyo, waar de Nakagin Capsule Tower in 1972 in amper dertig dagen werd gebouwd. Het ontwerp van architect Kisho Kurokawa voorziet een mix van woon- en werkruimte en was bedoeld voor de reizende zakenman die tijdens de week in het centrum van Tokyo een snelle slaapplek zocht. De Nakagin Capsule Tower is een zeldzaam overblijfsel van het Japanse metabolisme, de architectuurstroming die in het begin van de jaren zestig een utopisch systeem wilde uitwerken voor architectuur en ruimtelijke ordening. Het gebouw bestaat uit twee onderling verbonden betonnen torens van respectievelijk elf en dertien verdiepingen hoog. De 140 geprefabriceerde, op zichzelf staande, stalen capsules werden ingericht door architect en zeilfanaat Abe Nobuo entelkens met slechts een paar bouten aan de torens vastgemaakt. Elke capsule is geïnspireerd op de cabine van een zeilboot, meet 2,5 op 4 meter, heeft één venster van 1,3 meter diameter en – de filosofie van het Japanse metabolisme indachtig – is bedoeld om makkelijk vervangen te worden. Tot op vandaag bevinden ze zich echter nog altijd in hun oorspronkelijke staat. De capsules kunnen met elkaar wordenverbonden tot grotere ruimtes en doen dienst als slaapkamer, leefruimte of kantoor. Ze werden in 1972 kant-en-klaaraan de assen vastgemaakt en kunnen vandaag nog altijd relatiefbudgetvriendelijk (toch voor de populaire Ginza-buurt)op maandbasis gehuurd worden. Let wel: de wachtlijst is lang en het voortbestaan van het iconische bouwwerk onzeker.
Uit: ABSoluut 17
Tekst: Leslie Vanhecke
