Noem het een bunker of een kluizenaarsnest: robuust en sober, een plek om je af te zonderen. Voor Triene en David is dit hun thuis: zwarte bolster, blank hart. En verrassend gezellig. “Neem muziek, eenvoud en een charmant verweerlaagje, dan krijg je dat zo.”
In een aangename dorpsstraat regio Gent ligt een doos. Een muzikale doos. Het is een nieuwbouwwoning met bruingrijze, bakstenen gevel en plat dak. Het is de thuis van Triene, David en hun twee kinderen. Al zeven jaar lang. Dat het een log beestje is, vertelt Triene, robuust en sober. En dat het haar droomhuis is. “Al een paar keer hadden mensen me naar deze straat verwezen. Dat was nog voor het gps-tijdperk en nooit had ik ze gevonden. Per toeval, door op de terugweg van school heel spontaan eens een andere route te nemen, ben ik erop gebotst. Letterlijk. Op het scheve, in elkaar getimmerde ‘te koop’-bordje (lacht). Ik was direct verkocht.” Via de entree met zwart, aluminium kader en hal met plafondhoge deuren kom je in de intens klare, open woonruimte terecht. In de inkomhal kan je de deur nemen naar de ruimtelijke nachthal met dakvenster of ga je naar beneden, waar ook de kelderverdieping volledig is ingericht als leefruimte met badkamer, dressing, bureau en polyvalente ruimte met spiegelwand. Na een functie als fitnessruimte en pingpongplek, is die nu permanent ingenomen door de vleugelpiano van Triene. Ga je nog wat dieper, dan kom je in het kloppende hart van de woning: de intieme muziekstudio van David. “De studio is niet de reden waarom we een kelderverdieping hebben, maar het is wel mooi meegenomen. Als ik hier de muziek door de boxen laat blazen, heeft niemand er last van (glundert).”
Ontdaan van tierlantijntjes
Via een artikel in een woonmagazine kwamen Triene en David voor het ontwerp en de bouw van hun woning bij ABS Bouwteam in Gent terecht. David: “Hun bouwstijl is volledig ons ding en die vertaalden ze naar het huis waar we van houden: een moderne bungalow, een warme bunker. Een dosis pech zorgde weliswaar voor een hobbelig bouwparcours, maar door de begeleiding bij ABS hebben we doorgezet en daar zijn we heel blij om. Dit is de plek waar ik wil wonen. De architectuur en de binnenkas van het huis zijn ontdaan van alle tierlantijntjes en ook het interieur verdraagt geen opsmuk. De zijkanten en achtergevel zijn volledig in glas en dat is decoratie en kleur genoeg.” Het klassieke decotrio van fotokaders, planten en boeken is dus uit het huis verbannen. Alleen de twee poezen komen af en toe door het beeld gewandeld. “Waarom hang je geen kunst, vragen mensen me”, zegt Triene. “Wel, het is toch ook een kunst om niets te hangen. We hebben al geprobeerd hoor, maar zelfs de kussens gooien we overdag achter de zetel. De tv hebben we dan weer achter een grote schuifwand gestopt. Zelfs mijn piano, het enige object in huis waar ik emotioneel aan gehecht ben, hebben we naar beneden verhuisd. We wilden meer ademruimte creëren: eerst en vooral in de zitplaats, maar ook voor de piano en mezelf. Elk object moet gerespecteerd worden in z’n ‘zijn’.” En ook David denkt er zo over. “Ik heb een collectie van enkele duizenden platen. Hier staan enkel platen die vroeger van mijn ouders waren. De rest dient als decoratie of isolatie in mijn werkplaats in de stad. Misschien ligt het aan het ouder worden, maar ik hecht er gewoon niet meer dezelfde waarde aan als vroeger.”
Landingsplek van David
Triene staat in haar keuken, haar favoriete plek. Daar kookt ze graag en veel voor haar sportieve tieners of geniet ze van het zicht op de tuin en het kleine kasteeltje wat verderop. “Toen David voor professionele doeleinden de wereld rondtoerde, was het huis voor hem een landingsplek”, mijmert ze. “Voor mij is het mijn kluizenaarsnest (lacht). Dat is altijd al zo geweest. Ik ben graag thuis, ja. Dan geniet ik ervan om even alleen te zijn.” David neemt plaats aan de lange, witte tafel met achter hem een gitzwarte open haard. “Misschien wel een atypische plaats voor een haard, maar in ons huis staat hij op de juiste plek. Hij verbindt onze keuken en living op een warme, ongedwongen manier. Onze inrichting mag dan wel extreem uitgepuurd zijn, ik vind ze zeker niet kil. Dat heb je wel soms met moderne nieuwbouwwoningen. Wij kozen voor een eenvoudige, maar warme mix van witte muren en meubels en houten accenten. Strooi daar een subtiel verweerlaagje over en je hebt direct een boel gezelligheid (lacht).”
