De sculpturen van Sofie Muller laten de toeschouwer zelden onberoerd. De Gentse kunstenares kapt hoofden uit albast, die confronteren met een universeel thema: existentiële pijn en ‘littekens’.
Tot twee jaar geleden stond Sofie Muller bekend om haar ‘kindbeelden’, onschuldige figuren in minder onschuldige contexten, van epoxy en brons. Inmiddels is de kunstenares het kinderthema voorbij en heeft ze zich gestort op steenkappen. Het is een logische stap in een onderzoek naar, zoals de kunstenares het zelf noemt, ‘geologie’ en ‘psyche’. Haar recentste werk omvat menselijke, gehavende hoofden van albast: een niet voor de hand liggend en zeldzaam materiaal in de wereld van de beeldhouwkunst. Het ruwe steen imiteert de menselijke huid in kleur, semitransparantie en nerven; de breuklijnen staan synoniem voor de (mentale) littekens die een mens opdoet in zijn leven. Muller zoekt bewust naar ‘gekwetste’ stukken steen met een natuurlijke erosie en een ‘geleefde’ look als basis voor haar ‘mentale portretten’. In sommige beelden voegt de kunstenares verschillende gesteenten samen, zoals mineralen, marmer en Iraans travertijn. Geïnspireerd door de klassieke beeldhouwkunst (de kunstenares stamt af van drie generaties antiquairs), zijn Mullers sculpturen uitingen van een al even klassiek als tijdloos thema: zielenpijn. Macaber en poëtisch als ze zijn, confronteren ze de kijker met psychische kwetsuren die we liever niet willen zien en zouden willen bedekken. Een bron van inspiratie voor wie openstaat voor de schoonheid van imperfecties.
Nog tot 26 november 2017 op de Biennale di Venezia – Exhibition Palazzo Fortuny – in coproductie met Axel & May Vervoordt Foundation, curators Daniela Ferretti & Axel Vervoordt.
Boek ‘Albaster Mentalis’ – Uitgeverij Hannibal – 32,50 euro
Ontroerend mooi!
Wondermooi!!!