In het Westen is Ken Domon geen bekende naam, en toch is hij een van de meest gevierde Japanse fotografen van de 20e eeuw. Hij begon als rechtenstudent in Tokio, werd verbannen van de universiteit wegens ‘radicale denkbeelden’, zocht het toen een tijdje in de schilderkunst, en rolde zo de portretfotografie in. Tussen 1920 en 1980 nam Domon ruim 70.000 foto’s, waarmee hij een turbulente eeuw uit de Japanse geschiedenis een gezicht gaf. Van de schrijnende armoede in mijndorpjes tot bekendheden uit de hoge klasse, van boeddhistische tempels tot de speelse blikken van straatkinderen: de fotograaf vatte zijn dagelijkse realiteit in sprekende, sensatieloze beelden. Het leverde hem in Japanse kunstkringen de titel ‘meester van het sociaal realisme’ op. Zijn misschien wel bekendste beelden schoot Domon in de naoorlogse periode, tijdens een bezoek aan Hiroshima en zijn overlevers in 1957. De respectvolle en indringende zwart-witte shots van onder meer spelende blinde kinderen of geavanceerde huidtransplantaties gingen de wereld over. Zelf hield hij het naar eigen zeggen zelden droog terwijl hij aan het werk was. De directe connectie tussen de camera en het subject bewerkstelligen, was Domons grootste doel en hij zat dan ook graag dicht op de huid van zijn onderwerpen.
In februari verschijnt Domon Ken, The Master of Japanese realism, een bundeling van Domons 150 beroemdste foto’s. Het boek is een gevolg van de eerste Europese tentoonstelling die vorig jaar aan Domon werd gewijd in het Ara Pacis Museum in Rome. Domon Ken, The Master of Japanese realism, € 39, uitgeverij Skira
